EDR چیست؟

EDR که مخفف عبارت Endpoint Detection and Response و به معنای «تشخیص و پاسخ نقطه پایانی» است. در واقع EDR نوعی نرم‌افزار امنیت سایبری است که با استفاده از تحلیل‌های بلادرنگ و خودکارسازی مبتنی بر هوش مصنوعی، از کاربران نهایی، دستگاه‌های نقاط پایانی و دارایی‌های فناوری اطلاعات یک سازمان در برابر تهدیدات سایبری پیشرفته محافظت می‌کند؛ تهدیداتی که ممکن است از سد آنتی‌ویروس‌ها و سایر ابزارهای سنتی امنیت عبور کنند.

این راهکار امنیتی به‌طور پیوسته از تمامی نقاط پایانی شبکه – شامل رایانه‌های رومیزی و لپ‌تاپ، سرورها، دستگاه‌های موبایل، تجهیزات IoT (اینترنت اشیا) و غیره – داده جمع‌آوری می‌کند. سپس داده‌های گرد‌آوری‌شده را در زمان واقعی تحلیل می‌کند تا هرگونه نشانه‌ تهدید شناخته‌شده یا مشکوک را بیابد و در صورت شناسایی تهدید، می‌تواند به شکل خودکار واکنش نشان دهد تا از وارد شدن آسیب جدی جلوگیری کرده یا آن را به حداقل برساند.

چرا سازمان ها به EDR نیاز دارند؟

امروزه با پیچیده‌تر شدن تهدیدات سایبری، استفاده از EDR به‌طور گسترده در بین سازمان‌ها رواج یافته است. اولین‌بار در سال ۲۰۱۳ شرکت Gartner مفهوم EDR را معرفی کرد و اکنون این فناوری به یک جزء اصلی در راهبرد امنیتی بسیاری از شرکت‌ها تبدیل شده است. مطالعات نشان می‌دهد تا ۹۰٪ حملات سایبری موفق و ۷۰٪ موارد نشت داده‌های سازمانی از طریق نقاط پایانی آغاز می‌شوند. این آمار اهمیت حفاظت از نقاط پایانی را دوچندان می‌کند.

محدودیت ابزارهای امنیتی سنتی

در حالی که ابزارهای سنتی مانند آنتی‌ویروس‌ها، ضدبدافزارها، دیوارهای آتش و سایر راهکارهای کلاسیک امنیتی طی زمان پیشرفت کرده‌اند، همچنان محدودیت‌هایی دارند. این ابزارها عمدتاً قادر به شناسایی تهدیدات شناخته‌شده، مبتنی بر فایل یا مبتنی بر امضا (Signature-based) هستند. در مقابل، بسیاری از حملات مدرن از روش‌هایی استفاده می‌کنند که شناسایی آن‌ها برای ابزارهای سنتی دشوار است.

حملات مدرنی که بدون EDR قابل شناسایی نیستند

به عنوان مثال حملات زیر انواع حملاتی هستند که بدون EDR تشخیص بسیار سخت و گاهی غیرممکن است:

• مهندسی اجتماعی و فیشینگ: حملاتی مانند فیشینگ (Phishing) که شایع‌ترین روش رساندن بدافزار باج‌افزار به قربانیان است، با فریب کاربر به افشای اطلاعات حساس یا کلیک روی لینک‌های مخرب، می‌توانند از سد ابزارهای سنتی عبور کنند.

• حملات بدون فایل: دسته‌ای از حملات سایبری که صرفاً در حافظه سیستم اجرا می‌شوند و هیچ فایل مخربی روی دیسک ایجاد نمی‌کنند، عملاً از اسکن‌های فایل‌محور آنتی‌ویروس‌ها می‌گریزند.

• تهدیدات پیشرفته پنهان: مهاجمان ماهر می‌توانند از ترکیب روش‌های مختلف استفاده کنند تا ابتدا از ابزارهای امنیتی سنتی عبور کرده و سپس برای ماه‌ها در شبکه سازمان مخفی بمانند. طی این مدت، آن‌ها به‌صورت پنهانی به جمع‌آوری اطلاعات، سرقت اعتبارنامه‌های کاربری و شناسایی آسیب‌پذیری‌ها می‌پردازند تا در زمان مناسب حمله‌ای بزرگ نظیر اجرای باج‌افزار گسترده، بهره‌جویی روز-صفر یا نفوذ عمیق‌تری را ترتیب دهند.

نقطه ورود EDR در مقابله با تهدیدات پیشرفته

ابزارهای امنیتی سنتی نقطه پایانی قادر به تشخیص یا توقف بسیاری از این گونه تهدیدات نیستند. مهم‌تر از همه، اگر تهدیدی از لایه‌های دفاعی اولیه عبور کند، آن ابزارها توان کشف فعالیت مخرب پنهان‌شده در شبکه را تا قبل از دیر شدن ندارند. این‌جاست که EDR وارد عمل می‌شود. EDR عملاً خلأ باقی‌مانده را پر می‌کند و با تحلیل‌های پیشرفته و واکنش خودکار، تهدیدات احتمالی را که از محیط پیرامونی شبکه عبور کرده‌اند شناسایی و مهار می‌کند قبل از آنکه خسارت جدی به بار آورند. به بیان دیگر, EDR تکمیل‌کنندهٔ راهکارهای امنیتی سنتی است و ادامه کار را از جایی که آن‌ها متوقف می‌شوند برعهده می‌گیرد.

قابلیت‌های پیشرفته EDR در کشف و پیشگیری تهدیدات

علاوه بر واکنش خودکار، EDR ابزارهایی در اختیار تیم‌های امنیت قرار می‌دهد تا بتوانند به‌صورت فعالانه به کشف، تحقیق و پیشگیری از تهدیدات جدید یا مشکوک نیز بپردازند. به کمک این قابلیت‌ها، کارشناسان امنیت می‌توانند کاربرد EDR را فراتر از شناسایی خودکار برده و شخصاً در داده‌ها جستجو کنند، ریشه حوادث را بیابند و از وقوع حملات آتی جلوگیری نمایند.

EDR چگونه کار می‌کند؟

راهکارهای EDR معمولاً ترکیبی از پنج قابلیت اصلی زیر را ارائه می‌کنند که در کنار هم امکان پایش مداوم نقاط پایانی، تحلیل هوشمند تهدیدات و پاسخ‌گویی سریع را فراهم می‌سازند. در جدول زیر این قابلیت‌های کلیدی و نقش هر کدام به‌صورت خلاصه آمده است:

در ادامه، هر یک از این مراحل و قابلیت‌ها را با جزئیات بیشتری بررسی می‌کنیم:

جمع‌آوری مستمر داده‌های نقاط پایانی

در این مرحله، EDR یک عامل سبک (Agent) روی هر نقطه پایانی نصب می‌کند که به‌صورت مداوم داده‌های مربوط به آن دستگاه را گردآوری می‌نماید. این داده‌ها شامل مواردی چون فرآیندهای در حال اجرا، عملکرد سیستم، تغییرات تنظیمات یا فایل‌های سیستمی، اتصالات و ترافیک شبکه، دانلودها و انتقالات فایل و فعالیت‌های کاربر روی دستگاه است. تمامی اطلاعات جمع‌آوری‌شده به یک پایگاه داده مرکزی یا فضای ذخیره‌سازی ابری ارسال می‌شود و به‌صورت متمرکز (اغلب در قالب یک دیتالیک بزرگ) نگهداری می‌گردد تا آمادهٔ تحلیل آنی یا بررسی‌های تاریخی باشد.

این رویکرد دید جامعی از هر آنچه در نقاط پایانی شبکه می‌گذرد به دست می‌دهد. برخی راهکارهای EDR برای جمع‌آوری داده به همین عامل‌های نصب‌شده تکیه می‌کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است از قابلیت‌های داخلی سیستم‌عامل نیز بهره بگیرند. به طور کلی، جمع‌آوری پیوسته اطلاعات پایه‌ای را فراهم می‌کند که مبنای سایر قابلیت‌های EDR است.

تحلیل بلادرنگ و کشف تهدید

یک سامانهٔ EDR با تکیه بر تحلیل‌های پیشرفته و الگوریتم‌های یادگیری ماشین، الگوهایی را که نشان‌دهندهٔ تهدیدهای شناخته‌شده یا فعالیت‌های مشکوک باشند به شکل بلادرنگ (Real-Time) شناسایی می‌کند. به طور کلی، EDR به دنبال دو نوع شاخص است: نشانه‌های نفوذ (Indicator of Compromise – IoC) که بیانگر وقوع یا تلاش برای وقوع یک رخنهٔ امنیتی است، و نشانه‌های حمله (Indicator of Attack – IoA) که به رفتارها یا رویدادهایی گفته می‌شود که با روش‌ها و الگوهای شناخته‌شدهٔ مهاجمان مطابقت دارد.

برای شناسایی این شاخص‌ها، EDR داده‌های خود را به‌صورت لحظه‌ای با داده‌های جدیدی که از سرویس‌های هوش تهدید دریافت می‌کند مقایسه می‌کند تا ارتباطات معنادار (Correlation) میان آن‌ها را کشف نماید. سرویس‌های هوش تهدید به‌طور مداوم اطلاعات مربوط به تهدیدات سایبری جدید (روش‌ها، ابزارها، آسیب‌پذیری‌های مورد سوءاستفاده و …) را به‌روزرسانی و منتشر می‌کنند. این سرویس‌ها می‌توانند توسط خود ارائه‌دهنده EDR (به صورت اختصاصی)، شرکت‌های امنیتی ثالث یا به‌صورت اشتراکی از جامعهٔ متخصصان تأمین شوند. علاوه بر این، بسیاری از راهکارهای EDR داده‌های دریافتی را با چارچوب MITRE ATT&CK نیز تطبیق می‌دهند؛ MITRE ATT&CK یک پایگاه دانش جهانی و به‌روز از تاکتیک‌ها و تکنیک‌های مهاجمان سایبری است که حتی دولت‌ها نیز در غنی‌سازی آن مشارکت دارند. تطبیق الگوهای مشاهده‌شده با این دانشنامه به EDR کمک می‌کند تاکتیک‌ها یا تکنیک‌های شناخته‌شدهٔ گروه‌های مهاجم را سریع‌تر تشخیص دهد.

الگوریتم‌های EDR همچنین با مقایسهٔ داده‌های لحظه‌ای هر دستگاه با خطِ‌ پایهٔ رفتاری آن (Baseline) و سوابق تاریخی، می‌توانند فعالیت‌های خارج از عرف و رفتارهای غیرعادی کاربران را نیز شناسایی کنند؛ مواردی که احتمالاً نشان‌دهندهٔ وقوع یک حادثهٔ امنیتی یا تهدید باشند. به عنوان مثال، اجرای ناگهانی یک فایل اجرایی از مسیری که کاربر هرگز قبلاً از آن فایل اجرا نکرده است یا تلاش برای تغییر یک فایل سیستمی حساس، می‌تواند به عنوان ناهنجاری علامت‌گذاری شود. EDR چنین وقایعی را در طول زمان و حتی بین چندین نقطه پایانی همبسته می‌کند تا تصویری کامل از زمینهٔ وقوع تهدید به‌دست آورد. این رویکرد برای کشف تهدیدات پیچیده مانند حملات روز-صفر یا نفوذهای مداوم پیشرفته (APT) بسیار کارآمد است.

نکتهٔ مهم دیگر، توانایی EDR در تفکیک سیگنال از نویز است. ابزارهای امنیتی معمول ممکن است حجم زیادی هشدار تولید کنند که بسیاری از آن‌ها مثبت کاذب یا کم‌اهمیت هستند. EDR با فیلتر کردن و اولویت‌بندی هشدارها، کاری می‌کند که تنها تهدیدات معتبر و مهم به چشم تیم امنیت بیایند. به این ترتیب کارشناسان می‌توانند انرژی و زمان خود را صرف بررسی موارد حیاتی کنند و کمتر درگیر هشدارهای اشتباه شوند.

در بسیاری از سازمان‌ها، EDR با سامانهٔ SIEM (مدیریت اطلاعات و رویدادهای امنیتی) یکپارچه می‌شود. SIEM داده‌های مرتبط با امنیت را از تمامی لایه‌های زیرساخت فناوری اطلاعات جمع‌آوری می‌کند (نه فقط نقاط پایانی، بلکه از برنامه‌ها، دیتابیس‌ها، تجهیزات شبکه، سرویس‌های ابری و …). ادغام SIEM با EDR این امکان را می‌دهد که تحلیل‌های EDR با زمینهٔ گسترده‌تر همراه شوند؛ یعنی اطلاعات تکمیلی از سایر بخش‌های شبکه به کمک بیاید تا شناسایی، اولویت‌بندی، تحقیق و رفع تهدیدات با دقت و سرعت بیشتری انجام شود.

تمامی داده‌های مهم و نتایج تحلیلی EDR از طریق یک کنسول مدیریت مرکزی در اختیار تیم امنیت قرار می‌گیرد. به کمک این کنسول واحد، کارشناسان می‌توانند دیدی جامع بر تمامی نقاط پایانی و وضعیت امنیتی آن‌ها در سطح سازمان داشته باشند و از همان‌جا فرایندهایی مانند تحقیقات تکمیلی، اقدامات پاسخ یا اصلاح را بر روی هر کدام از نقاط پایانی انجام دهند.

پاسخ‌دهی خودکار به تهدیدات

اتوماسیون همان عاملی است که بخش «Response» (پاسخ) را در EDR محقق می‌کند. بر پایهٔ قواعد از پیش تعیین‌شده توسط تیم امنیت – یا قواعدی که در طی زمان توسط یادگیری ماشین فرا گرفته شده – راهکار EDR می‌تواند بسیاری از واکنش‌ها به حوادث و تهدیدات را خودکار انجام دهد. برخی از اقداماتی که یک سیستم EDR ممکن است به صورت خودکار (و اغلب بدون نیاز به دخالت نیروی انسانی) انجام دهد عبارت‌اند از:

• ارسال هشدار فوری به تحلیل‌گران امنیت هنگام شناسایی یک تهدید یا رفتار مشکوک مشخص؛

• اولویت‌بندی خودکار هشدارها بر اساس میزان خطر یا گستردگی تهدید، به‌طوری‌که حوادث بحرانی در صدر توجه قرار گیرند؛

• ایجاد گزارش ردیابی حادثه که مسیر حرکت مهاجم در شبکه را از لحظهٔ ورود تا مرحلهٔ کشف نشان داده و علت اصلی وقوع حادثه را مشخص می‌کند؛

• قطع دسترسی یک دستگاه مشکوک از شبکه (Isolation) در صورت تشخیص آلودگی، برای جلوگیری از انتشار بیشتر تهدید در سطح شبکه؛

• متوقف کردن فرآیندهای مخرب یا مشکوک در یک سیستم به محض شناسایی آن‌ها؛

• جلوگیری از اجرای فایل یا باز شدن پیوست‌های ایمیلی که به‌عنوان بدافزار یا کد مشکوک علامت‌گذاری شده‌اند (به عبارتی خنثی‌سازی فایل قبل از اجرا)؛

• و حتی فعال‌سازی یا فراخوانی عملکرد سایر ابزارهای امنیتی: برای مثال، دستور به نرم‌افزار ضدویروس سازمان برای اسکن سایر نقاط پایانی به‌دنبال همان تهدید شناسایی‌شده.

علاوه بر این، EDR می‌تواند بسیاری از فعالیت‌های مربوط به تحقیق و رفع تهدید (که در بخش بعد توضیح داده می‌شود) را نیز خودکار کند و تنها موارد پیچیده را برای بررسی دستی باقی بگذارد. همچنین اغلب امکان یکپارچه‌سازی EDR با سامانه‌های SOAR (ارکستراسیون، خودکارسازی و پاسخ امنیتی) وجود دارد. از این طریق، سازمان می‌تواند سناریوهای واکنش به رخدادها (Playbooks) را که شامل چندین ابزار و مرحلهٔ مختلف است، به‌صورت خودکار و یکپارچه اجرا کند. برای مثال، یک Playbook می‌تواند ترکیبی از اقدامات EDR، فایروال، سیستم جلوگیری از نفوذ و غیره را پشت‌سرهم انجام دهد.

مجموعهٔ این مکانیزم‌های خودکار به تیم‌های امنیتی کمک می‌کند تا بسیار سریع‌تر به حوادث واکنش نشان دهند و در نتیجه دامنهٔ خسارت و اختلال ناشی از تهدیدات را به حداقل برسانند. همچنین با کاهش نیاز به دخالت انسانی در کارهای تکراری و فوری، نیروهای امنیتی می‌توانند وقت و تمرکز خود را صرف تحلیل‌های پیچیده‌تر و وظایف استراتژیک کنند و با تعداد نیروی محدود نیز از پس حجم انبوه رخدادهای امنیتی برآیند.

ایزوله‌سازی تهدید و رفع آن

پس از آن‌که یک تهدید شناسایی و مهار اولیه انجام شد (برای مثال با ایزوله کردن دستگاه آلوده از شبکه توسط EDR)، مرحلهٔ تحقیق عمیق و رفع تهدید (Remediation) آغاز می‌شود. در این مرحله، EDR امکانات و ابزارهایی فراهم می‌کند تا تحلیل‌گران امنیت بتوانند ریشه و گسترهٔ تهدید را به‌طور کامل درک کنند. برای نمونه، قابلیت‌های فارنزیک دیجیتال در EDR به کارشناسان امکان می‌دهد زنجیرهٔ اقدامات مهاجم را گام‌به‌گام بررسی کنند، از لحظهٔ ورود تا نقاطی که در شبکه جابه‌جا شده یا داده‌هایی که به سرقت برده است. آن‌ها می‌توانند تعیین کنند دلیل اصلی وقوع حادثه چه بوده (مثلاً بهره‌برداری از کدام آسیب‌پذیری یا خطای پیکربندی)، چه فایل‌ها یا سیستم‌هایی تحت تأثیر قرار گرفته‌اند، و مهاجم برای گسترش دسترسی خود در شبکه یا سرقت اطلاعات چگونه اقدام کرده است.

پس از دستیابی به این بینش‌ها، تیم امنیت می‌تواند اقداماتی را برای رفع کامل تهدید انجام دهد. این اقدامات بسته به نوع حمله می‌تواند موارد زیر را شامل شود:

• حذف فایل‌ها یا کدهای مخرب از روی تمام سیستم‌های آلوده و پاکسازی رد آن‌ها از شبکه؛

• بازگردانی تنظیمات یا فایل‌های آسیب‌دیده به حالت سالم (برای مثال، تعمیر کلیدهای رجیستری یا تنظیمات سیستمی که بدافزار آن‌ها را تغییر داده است، و بازیابی داده‌ها یا برنامه‌هایی که آسیب دیده‌اند)؛

• نصب وصله‌ها یا به‌روزرسانی‌های امنیتی جهت رفع آسیب‌پذیری‌هایی که مهاجم از آن‌ها بهره‌جویی کرده بود تا جلوی نفوذ دوباره از همان طریق گرفته شود؛

• و به‌روزرسانی قوانین شناسایی در ابزارهای امنیتی سازمان (اعم از EDR یا سایر سامانه‌ها) برای جلوگیری از تکرار حملهٔ مشابه در آینده (مثلاً افزودن امضای بدافزار جدید به آنتی‌ویروس یا تعریف قانون جدید در EDR برای شناسایی رفتاری که قبلاً نادیده مانده بود).

مجموع این اقدامات باعث می‌شود تهدید به‌طور کامل خنثی شده و سیستم‌های درگیر به وضعیت عادی و امن بازگردند. شناسایی دقیق ریشهٔ حمله نیز به سازمان کمک می‌کند تدابیر پیشگیرانه‌ای اتخاذ کند تا در برابر حملات مشابه در آینده مقاوم‌تر باشد.

پشتیبانی از شکار تهدید

شکار تهدید (Threat Hunting) یک رویکرد امنیتی پیشگیرانه است که طی آن تحلیل‌گران، به صورت فعالانه در جستجوی تهدیدات پنهان یا ناشناخته در شبکه برمی‌آیند – تهدیداتی که ممکن است هنوز توسط سامانه‌های خودکار شناسایی یا مهار نشده باشند. با توجه به اینکه تهدیدات پیشرفته می‌توانند ماه‌ها به طور مخفیانه در شبکهٔ سازمان حضور داشته باشند و ضمن جمع‌آوری اطلاعات، شرایط را برای یک حملهٔ بزرگ مهیا کنند، انجام شکار تهدید به صورت دوره‌ای یا مستمر می‌تواند زمان شناسایی این گونه مهاجمان مخفی را کوتاه کرده و خسارت‌های احتمالی را محدود یا منتفی کند.

تحلیل‌گران در جریان شکار تهدید از ابزارها و روش‌های متنوعی استفاده می‌کنند که اغلب همان منابع داده و قابلیت‌های تحلیلی EDR را در بر می‌گیرد. برای مثال، یک تهدیدیاب ممکن است بخواهد وجود یک فایل خاص، یک تغییر مشکوک در تنظیمات یا هر سرنخ دیگری را در شبکه جستجو کند؛ این جستجو می‌تواند بر اساس نتایج به‌دست‌آمده از تحلیل‌های فارنزیک قبلی یا اطلاعاتی باشد که دربارهٔ روش‌های حملهٔ یک مهاجم خاص (مثلاً از پایگاه MITRE ATT&CK) کسب شده است. راهکار EDR معمولاً این امکان را فراهم می‌کند که تحلیل‌گر از طریق رابط کاربری EDR یا حتی از طریق رابط‌های برنامه‌نویسی (API)، به شکل دلخواه در داده‌های جمع‌آوری‌شده کاوش کند، پرس‌وجوهای سفارشی اجرا کند، الگوهای خاصی را برای یافتن سرنخ‌های تهدید همبسته نماید و نتایج را تحلیل کند.

برخی از ابزارهایی که EDR به‌طور ویژه برای شکار تهدید ارائه می‌دهد، شامل زبان‌ها یا اسکریپت‌های ساده برای خودکارسازی پرس‌وجوهای معمول و حتی رابط‌های پرس‌وجوی زبان طبیعی است که به تحلیل‌گر اجازه می‌دهد سؤالات خود را به زبان نزدیک به محاوره مطرح کند. تمامی این امکانات به تیم امنیتی کمک می‌کند تهدیداتی را که شاید از دید لایه‌های دفاعی پنهان مانده‌اند، زودتر بیابند و قبل از تبدیل‌شدن به رخدادهای بزرگ، خنثی کنند.

تفاوت EDR و EPP

EPP یا پلتفرم حفاظت از نقطه پایانی (Endpoint Protection Platform) یک سکوی امنیتی جامع است که ابزارهای مختلف محافظتی در سطح ایستگاه‌های کاری و دستگاه‌های کاربر را یکجا ارائه می‌دهد. معمولاً EPP شامل آنتی‌ویروس و ضدبدافزارهای نسل جدید (NGAV)، دیوارهای آتش، سامانه‌های فیلتر وب، درگاه‌های امنیتی ایمیل و امثال آن است. تمرکز اصلی EPP پیشگیری از ورود بدافزارها و تهدیدات شناخته‌شده به دستگاه‌های نقطه پایانی است و این کار را از طریق شناسایی مبتنی بر امضا، اسکن فایل‌ها پیش از اجرا، فیلتر کردن ترافیک مخرب و مدیریت آسیب‌پذیری‌های متداول انجام می‌دهد.

EDR اما روی شناسایی و پاسخ‌دهی به تهدیدات ناشناخته یا پیچیده‌ای متمرکز است که ممکن است از سد لایه‌های پیشگیری عبور کرده باشند. EDR با پایش مداوم دستگاه‌ها و تحلیل رفتار، می‌تواند فعالیت‌های غیرعادی و حملاتی را که الزاماً با الگوهای بدافزار شناخته‌شده مطابقت ندارند تشخیص دهد و به آن‌ها واکنش نشان دهد. به بیان دیگر، EDR شکاف‌های باقی‌مانده در امنیت نقطه پایانی را پر می‌کند؛ به‌خصوص در مواجهه با تهدیداتی که روش‌های تازه و الگوهای غیرمعمول به کار می‌گیرند.

البته امروزه بسیاری از راهکارهای EPP پیشرفته خود برخی قابلیت‌های تحلیلی شبیه به EDR را دربر گرفته‌اند (برای مثال، تحلیل رفتار کاربر و شناسایی تهدیدات پیچیده). با این حال، EDR همچنان به‌عنوان لایه‌ای متفاوت و تخصصی شناخته می‌شود که تمرکز آن بر پایش پیوسته، تحلیل بلادرنگ و واکنش خودکار به تهدیداتی است که سایر ابزارها قادر به توقف‌شان نبوده‌اند؛ در حالی که EPP بیشتر نقش دفاع پیشگیرانهٔ خط مقدم را در برابر بدافزارهای رایج ایفا می‌کند.

EDR در مقابل XDR و MDR

XDR یا Extended Detection and Response رویکردی تکامل‌یافته از EDR است که دامنهٔ حفاظت را از صرفاً نقاط پایانی به تمامی نقاط شبکه و زیرساخت فناوری اطلاعات گسترش می‌دهد. یک راهکار XDR ابزارها و داده‌های امنیتی را در سطحی وسیع‌تر – نه تنها نقاط پایانی بلکه شبکه، سرورها، سرویس‌های ابری، ایمیل‌ها، برنامه‌های کاربردی و سایر مؤلفه‌ها – یکپارچه می‌کند تا تهدیدات را به‌صورت جامع‌تر شناسایی و خنثی کند. در واقع XDR تلفیقی از کنترل‌ها و تله‌متری امنیتی در سرتاسر محیط هیبریدی سازمان (شامل منابع داخل سازمان و ابری) ایجاد می‌کند تا دیدی متمرکز و یکپارچه به تیم امنیت بدهد. درست مانند EDR، یک راهکار XDR نیز معمولاً با سیستم‌های SIEM، SOAR و دیگر ابزارهای امنیتی سازمان ادغام می‌شود. XDR که فناوری نسبتاً جدیدی به شمار می‌رود، پتانسیل آن را دارد که با یکپارچه‌سازی همهٔ نقاط کنترل و داده‌های امنیتی در یک سکوی مرکزی، کارایی و اثربخشی مرکز عملیات امنیت (SOC) سازمان را بهبود دهد و به تحلیل‌گران امکان دهد در یک محیط واحد تمامی رخدادهای امنیتی را مشاهده و مدیریت کنند.

MDR یا Managed Detection and Response یک سرویس امنیتی برون‌سپاری‌شده است که در آن شناسایی و پاسخ به تهدیدات شبکهٔ یک سازمان به یک تیم متخصص خارج از سازمان سپرده می‌شود. ارائه‌دهندگان خدمات MDR معمولاً با استفاده از فناوری‌های پیشرفتهٔ EDR یا XDR در بستر ابری، به‌صورت ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته شبکهٔ مشتری را پایش می‌کنند. این شرکت‌ها تیمی از تحلیل‌گران خبره را به تهدیدات احتمالی سازمان شما اختصاص می‌دهند تا به محض مشاهدهٔ نشانه‌های حمله، واکنش مناسب (اعلان، مهار، حذف تهدید و …) انجام شود. سرویس MDR برای سازمان‌هایی جذاب است که نیاز به سطح بالایی از حفاظت دارند اما منابع یا تخصص داخلی کافی برای مدیریت شبانه‌روزی تهدیدات را در اختیار ندارند. به این ترتیب، MDR نقش یک محافظ بیرونی را ایفا می‌کند که حتی اگر مهاجمی از سد ابزارها و روال‌های امنیتی داخلی شما عبور کند، توسط این تیم خارج از سازمان شناسایی و متوقف می‌شود.

خرید EDR سازمانی

با توجه به اهمیت روزافزون محافظت از نقاط پایانی، بسیاری از کسب‌وکارها به دنبال به‌کارگیری راهکارهای EDR در شبکه و سیستم‌های خود هستند. هنگام خرید EDR برای سازمان، لازم است عواملی همچون مقیاس شبکه (تعداد کاربر و دستگاه‌ها)، نوع تهدیدات رایجی که سازمان با آن‌ها روبه‌رو است، میزان سازگاری راهکار EDR با زیرساخت فعلی (سیستم‌عامل‌ها، پلتفرم‌های ابری و دیگر ابزارهای امنیتی موجود) و قابلیت‌های مدیریتی و پشتیبانی محصول را مد نظر قرار دهید. همچنین اگر یک سازمان بزرگ با الزامات پیچیده هستید، ممکن است به جای یک محصول استاندارد، به دنبال یک راهکار EDR سازمانی (Enterprise EDR) باشید که برای استفاده در ابعاد گسترده‌تر، امکانات پیشرفته‌تر و مقیاس‌پذیری بالاتری ارائه می‌کند.

برای دریافت مشاورهٔ بیشتر و آشنایی با گزینه‌های موجود خرید EDR سازمانی که مناسب نیازهای ویژهٔ سازمان شما باشند، می‌توانید به بخش راهکارهای امنیتی شبکه‌گستر مراجعه کنید. با انتخاب و پیاده‌سازی یک راهکار EDR مطمئن و قدرتمند، یک لایهٔ دفاعی هوشمند و مؤثر به مجموعهٔ امنیت سایبری سازمان خود اضافه خواهید کرد که نقش مهمی در مقابله با تهدیدات پیشرفتهٔ امروز ایفا خواهد کرد.